Oskarżam funkcjonariuszy jeleniogórskich o przestępstwa
Muszą się teraz obronić
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze
Zarzuty / żądanie
Zarzucam funkcjonariuszom obrazę prawa procesowego zarówno prawa karnego jak i prawa cywilnego
W postępowaniu karnym PR 3 Ds. 359.2017.D polityczna prokurator Anna Surowiak stosuje błędną kwalifikację prawną czynu rzekomego znieważenia osoby Wojciecha Damaszko podczas i w związku, tj. art. 226 § 1 k.k., zamiast za pomocą środków masowego komunikowania, tj. art. 216 § 2 k.k. (wysłanie publicznie maila).
Popełnia umyślną obrazę prawa procesowego dlatego, żeby prowadzić postępowanie z urzędu i podnieść rangę „przestępstwa” i imputować podejrzanemu chorobę psychiczną (co i tak nie kwalifikuje się na badania i pozbawienie wolności). Chcą (wyjątkowo) zmusić podejrzanego do prowadzenia postępowań za pomocą adwokata z urzędu, aby mataczył i nie dopuścił do wykazania błędnej kwalifikacji prawnej egzekucji, uporczywego nękania, przewlekłości postępowania, wymuszeń rozbójniczych, poświadczenie nieprawdy, etc. Żeby pozbawił poszkodowanego sprowadzeniem sprawy na ślepy tor (pomyłką, czy przegapieniem) realnego prawa do obrony. Temu służy również bezpodstawna kradzież komputera organizacji pozarządowej.
W postępowaniu cywilnym sędziowie, nie tylko obu jeleniogórskich instancji, stosują i akceptują błąd subsumcji w postępowaniu egzekucyjnym I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16), błędną kwalifikację prawną wykonania egzekucji czynności zastępowalnej (w trybie art. 1050 k.p.c. zamiast w trybie art. 1049 k.p.c.), naruszają obowiązujący porządek prawny, zasady współżycia społecznego oraz zasadę swobodnej oceny dowodów.
Popełniają umyślną obrazę prawa procesowego dlatego, żeby nie wzruszyć wadliwych orzeczeń I Co 3259/08, II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 14/18, etc. Nie szanują prawa procesowego, obowiązku przestrzegania prawa, wyjaśnienia wszystkich okoliczności mających istotny związek z rozstrzygnięciem wyżej wskazanych postępowań, popełniają nadużycie prawa podmiotowego, naruszają normy wynikające wprost z najwyższego prawa, czyli konstytucji:
- Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej ( 2 konst.). Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej (art. 83 konst.). Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania (art. 42 konst.). Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (art. 7 konst.). Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne (art. 32 konst.).
Sąd orzeka w oparciu o trzy rzeczy: dowody, przepisy i sumienie. Oświadczam, że wykonam zobowiązanie tytułu wykonawczego I C 1062/08, ale we właściwym trybie (art. 1049 k.p.c.). Dysponując orzeczeniami (SN III CZP 23/06, SO Elbląg I Cz 94/13), mam prawo twierdzić, że sąd popełnił błąd subsumcji (patrz etapy stosowania prawa). Dopóki sąd nie wskaże wykładni prawa formułującej odmienną podstawę prawną, nie podważy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., się nie obroni, dopóty orzeczenia będą wadliwe, nieważne z mocy prawa.
Żądam wskazania jaka wykładnia prawa uprawnia sędziów do stosowania art. 1050 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym I Co 441/16?
I nie ma tu znaczenia, że idiotyzmy (II Cz 233/17, II Cz 675/17) są prawomocne, jest zawsze droga do wznowienia postępowań, do reasumpcji. Jest to istotne również z tego punktu widzenia, że zagadnienie to jest niezbędne do merytorycznego wyjaśnienia odpowiedzialnych za niepodważalną przewlekłość postępowania egzekucyjnego (związek przyczynowo-skutkowy). Bez rozstrzygnięcia tych wątpliwości, żadne postępowanie nie będzie rzetelne i wyczerpujące, a prawo do obrony przysługuje mi na każdym etapie postępowania. Ja udowodniłem, że świadczenie niepieniężne tytułu wykonawczego I C 1062/08 jest czynnością zastępowalną (SN III CZP 23/06) i wniosek wierzyciela z dnia10 listopada 2008 r. należało oddalić (SR Ostróda I Co 2801/12), ponieważ nie zasługiwał na uwzględnienie. Dopóki Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze nie wskaże sformułowaną w wyniku wykładni normę prawną, to podważającą lub nie naprawi błędów, dopóty zarzuty będą rozstrzygnięte, a orzeczenia nieważne z mocy prawa.
http://grzegorz-niedzwiecki.hexcom.net/2016/11/16/poklosie-niczego/
W załączeniu:
- Obraza prawa procesowego – przypisy
Jelenia Góra, dnia 29 czerwca 2018 r.
Grzegorz Niedźwiecki „Nil”, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19
Obraza prawa procesowego
https://www.i-kancelaria.pl/…/apelacja-w-prawie-karnym-zarzut-obrazy-prawa-proces…
Art. 434. Zakaz orzekania przez sąd odwoławczy na niekorzyść oskarżonego
- 1. Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie:
1) wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy, oraz
2) w granicach zaskarżenia, chyba że ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia, oraz
3) w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym, chyba że środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od podniesionych zarzutów.
- 2. Środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego może spowodować orzeczenie także na korzyść oskarżonego, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 440 rażąca niesprawiedliwość orzeczenia lub art. 455 poprawa błędnej kwalifikacji prawnej przez sąd odwoławczy.
- 3. (uchylony)
- 4. W przypadku skazania z zastosowaniem art. 60 nadzwyczajne złagodzenie kary § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 nadzwyczajne złagodzenie kary § 3 Kodeksu karnego skarbowego sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego, i to niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, także wówczas, jeżeli środek odwoławczy wniesiono wyłącznie na korzyść oskarżonego, który po wydaniu wyroku odwołał lub w istotny sposób zmienił swoje wyjaśnienia lub zeznania. Nie dotyczy to jednak przypadku zasadnego podniesienia zarzutu obrazy prawa materialnego lub stwierdzenia przez sąd odwoławczy okoliczności uzasadniających uchylenie orzeczenia, określonych w art. 439 bezwzględne przyczyny odwoławcze § 1.
- 5. (uchylony)
Art. 2. Cele postępowania karnego
- 1. Przepisy niniejszego kodeksu mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego, aby:
1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności;
2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego;
3) zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego przy jednoczesnym poszanowaniu jego godności;
4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.
- 2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.
Art. 3. Zasada udziału społeczeństwa w postępowaniu
W granicach określonych w ustawie postępowanie karne odbywa się z udziałem czynnika społecznego.
Art. 4. Zasada obiektywizmu
Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.
Art. 5. Zasada domniemania niewinności
- 1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
- 2. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.
Art. 6. Zasada prawa do obrony
Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.
Art. 7. Zasada swobodnej oceny dowodów
Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.
* * *
Naruszenie prawa procesowego i prawa materialnego jako zarzuty w apelacji
http://kancelariakupczynski.pl/intro.php?display=blog_caly_wpis&blog_id=207
Naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przez sąd
https://www.arslege.pl/zasada-swobodnej-oceny-dowodow-przez-sad/k14/a8471/
Art. 233. Zasada swobodnej oceny dowodów przez sąd
- 1. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
- 2. Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.
Art. 3. Obowiązki stron i uczestników postępowania
Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.
Art. 5. Udzielanie przez sąd pouczeń co do czynności procesowych
W razie uzasadnionej potrzeby sąd może udzielić stronom i uczestnikom postępowania występującym w sprawie bez adwokata, radcy prawnego, rzecznika patentowego lub radcy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej niezbędnych pouczeń co do czynności procesowych.
Art. 6. Zasada szybkości postępowania
- 1. Sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania i dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy.
- 2. Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.