Bezczynność i kłamstwa Wojciecha Damaszko

Jelenia Góra, dnia 12 lipca 2017 r.

Zawiadomienie o przestępstwach odwrotnie spełniającego rolę sędziego Wojciecha Damaszko, grającego z obywatelem w szachy proceduralne, zamiast merytorycznie, uczciwie, bezstronnie i skutecznie realizować sprawiedliwość.

 

Szanowny Prezesie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze,

Popełnia Pan przestępstwa niedopełnienia obowiązku, nadużycia władzy i poświadczenia nieprawdy. Podrzędnymi wadami grzechów głównych są obstrukcja, dowolne stosowanie prawa i uporczywe nękanie.

Po pierwsze:

Wierzyciel to nie sąd i nie on wydaje tytuły wykonawcze, które należy właściwie stosować.

Po drugie:

To nie wierzyciel, tylko źli ludzie, pełniący rolę sędziów, gwałcą niezawisłość i swobodę orzeczeń. Wnioski wierzyciela w postępowaniu I Co 3259/08 należało zgodnie z uchwałą SN III CZP 23/06 (tak jak uznał Sąd Okręgowy w Elblągu) oddalić, bo zwierały niewłaściwy tryb egzekucyjny.

Po trzecie:

Ja nic nie muszę, to wierzyciel ma interes oznajmić opinii publicznej, że „został skrzywdzony”, a to można i należy tylko i wyłącznie wykonać w trybie art. 1049 k.p.c.

Po czwarte:

Ja nie mam wpływu na Pana, a co dopiero na Pana żołnierzy w tym państwie w państwie, którzy uprawomocniają własne zbrodnie.

Ma Pan kompetencje i obowiązki, ale zachowuje się Pan jak Josef Fritzl i kiedyś za to Pan odpowie. Chodź bym miał umrzeć. Nawet skorumpowana prokuratura, cały układ Panu nie pomoże.

Art. 415. Odpowiedzialność ex delicto – zasada winy

Dz.U.2017.0.459 t.j. – Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny

Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

 

http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/2016/11/16/poklosie-niczego/

 

Obraza przepisów prawa procesowego art. 1049 k.p.c. w zw. z art. 1050 k.p.c.

Państwo w państwie, uporczywe nękanie, zbrodnie w majestacie prawa w pokłosiu I C 1062/08

 

W pierwszej kolejności należy zadać sędziom pytania i otrzymać wyjaśnienia:

• Jaki środek prawny utwierdzał sędziów w przekonaniu, że obowiązek wykonania czynności niepieniężnych, wymienionych w tytule wykonawczym I C 1062/08 należy rozpatrywać w trybie 1050 k.p.c.?
• Dlaczego sędziowie ignorują w postępowaniu egzekucyjnym wobec dłużnika Grzegorza Niedźwieckiego uchwałę SN z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06 oraz przepis prawa 1049 k.p.c.?
• Co sędziowie rozumieją przez określenie, że sąd związany jest wnioskiem wierzyciela?
• Jakie są obowiązki i zadania sędziego?

 

Odpowiedź prawna i orzecznicza na powyższe pytania jest następująca i jednoznaczna.

1. Wykonanie czynności na koszt dłużnika

Do świadczeń niepieniężnych zaliczany jest przypadek nałożenia na dłużnika obowiązku wykonania określonej czynności. Tytuł wykonawczy, będący podstawą egzekucji, może zobowiązywać dłużnika do wykonania czynności różnego rodzaju. Z punktu widzenia stosowanych metod egzekucji możemy te czynności podzielić na:

1) czynności, które bez uszczerbku dla wierzyciela mogą być wykonywane przez inną osobę (art. 1049 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, Dz. u. Nr 43, poz. 296 z późn. zm. – dalej k.p.c.) – tzw. czynności zastępowalne (zastępcze),

2) czynności, które ze względu na swoje szczególne cechy może wykonać tylko dłużnik (art. 1050 k.p.c.) – tzw. czynności niezastępowalne (niezastępcze) (M. Allerhand, Kodeks postępowania cywilnego. Część II. Komentarz, Lwów 1933, s. 689).

Z uwagi na swoje właściwości, tylko w przypadku egzekucji wykonania czynności zastępowalnych istnieje możliwość wykonania ich na koszt dłużnika, co oznacza, że faktycznie dłużnik tych czynności nie wykona. Wykona je inny podmiot, a jedynie kosztami wykonania tej czynności przez inny podmiot obciążony zostanie dłużnik.

Przykładowo czynności zastępowalne to:

1. a) prace w gospodarstwie rolnym,
2. b) wybudowanie domu,
3. c) wykonanie prac tynkarskich,
4. d) usunięcie skutków naruszenia dóbr osobistych, polegające na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia (uchwała SN z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06, OSNC 2007, z. 1, poz. 11).

 

 

1. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06:

 

1. Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c.

…należy krytycznie podejść do dominującego dotychczas – choć nie bez wyjątków – poglądu, że egzekucja orzeczonego wyrokiem obowiązku dłużnika usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych wierzyciela, polegającego na opublikowaniu odpowiedniej treści oświadczenia (przeprosin lub ubolewania), toczy się – jako czynność tzw. niezastępowalna – na podstawie art. 1050 k.p.c.

W końcu nie można zapominać, że art. 1050 k.p.c., dopuszczający stosowanie przymusu osobistego (bezpośredniego), jest we współczesnym systemie prawa egzekucyjnego reliktem. W związku z tym w każdej sytuacji, w której jest to możliwe, a szczególnie wtedy, gdy żąda tego wierzyciel, należy z tego sposobu egzekucji rezygnować. Wykładnia przepisów o egzekucji świadczeń niepieniężnych powinna zatem zmierzać w kierunku art. 1047 i 1049 k.p.c., zawierających bardziej nowoczesne rozwiązania; korzystanie z art. 1050 k.p.c. należy zastrzec szczególnym wypadkom i traktować jako ostateczność.

…rozważyć należy, czy związanie, o którym mowa, nie doznaje ograniczeń w wypadku egzekucji świadczeń niepieniężnych. Wątpliwości powstają dlatego, że w tym wypadku wierzyciel nie ma możliwości wyboru sposobu egzekucji, w odniesieniu bowiem do konkretnego świadczenia w zasadzie zawsze właściwy jest tylko jeden sposób egzekucji i on powinien zostać wskazany we wniosku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88, OSNCP 1991, nr 1, poz. 11).

W konsekwencji należy uznać, że granice działania organu egzekucyjnego wyznaczane są treścią tytułu wykonawczego oraz wybranym przez wierzyciela sposobem egzekucji. W ten sposób materializuje się roszczenie egzekucyjne, wiążące sąd…

W uchwale z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06, Sąd Najwyższy przesądził, że w wypadku, gdy świadczenie polega na opublikowaniu w prasie tekstu przeprosin, nie zaś ich odczytaniu albo podpisaniu bezpośrednio przez dłużnika, przy egzekucji takiego świadczenia stosuje się art. 1049 k.p.c., nie zaś art. 1050 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjął więc, że takie świadczenie ma charakter zastępowalny.

 

• I Cz 94/13 – postanowienie z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Elblągu z 2013-02-28:

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Ostródzie oddalił wniosek wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji świadczenia niepieniężnego w trybie art. 1050 kpc poprzez zobowiązanie dłużnika do publikacji w prasie oświadczenia w ciągu dwóch tygodni pod rygorem ukarania grzywną a w razie niewykonania przez dłużnika tej czynności, zastosowania wobec niego grzywny z równoczesnym zakreśleniem terminu do wykonania czynności.

W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek wierzyciela na uwzględnienie nie zasługiwał, ponieważ świadczenie, które objęte przedłożonym przez wierzyciela tytułem wykonawczym powinno być egzekwowane w trybie art. 1049 kpc jako czynność, którą za dłużnika może wykonać inna osoba. W ocenie tego Sądu celem publikacji przeprosin w prasie lokalnej jest skorygowanie obrazu powoda dotkniętego naruszeniem dóbr osobistych w oczach opinii publicznej. Za Sądem Najwyższym Sąd pierwszej instancji wskazał, że do osiągnięcia takiego skutku nie jest konieczne osobiste działanie dłużnika; ogłoszenie zgodne z sentencją wyroku może zamieścić każda osoba, nawet bez wiedzy dłużnika, aby wierzyciel uznał, że wyrok został wykonany. Sąd pierwszej instancji wskazał nadto, że jest związany wnioskiem wierzyciela co do wskazanego sposobu egzekucji, nie może zatem z urzędu zastosować innego środka.

Zgodnie z art. 1049 § 1 kpc jeżeli w samym tytule egzekucyjnym nie postanowiono, że w razie niewykonania przez dłużnika w wyznaczonym terminie czynności, którą może wykonać także inna osoba, wierzyciel będzie umocowany do wykonania tej czynności na koszt dłużnika – sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela wezwie dłużnika do jej wykonania w wyznaczonym terminie, a po bezskutecznym upływie terminu udzieli wierzycielowi umocowania do wykonania czynności na koszt dłużnika. Na żądanie wierzyciela sąd przyzna mu sumę potrzebną do wykonania czynności. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.

Wedle art. 1050 § 1 i 3 kpc, jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie wykonał. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nałoży na dłużnika grzywnę i jednocześnie wyznaczy nowy termin do wykonania czynności, z zagrożeniem surowszą grzywną.

Przytoczone normy przewidują dwa różne sposoby egzekucji świadczeń niepieniężnych, stosowane w zależności od tego, czy obowiązek może zostać wykonany wyłącznie przez dłużnika, czy też może ten obowiązek za niego wykonać inna osoba. W obu przypadkach organem egzekucyjnym jest sąd.

W ocenie Sądu drugiej instancji obowiązek publicznego przeproszenia wierzyciela jest obowiązkiem, który za dłużnika może wykonać inna osoba. Słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że zasadniczym celem takiego przeproszenia jest usunięcie skutków naruszenia dóbr osobistych. Stanowisko takie znajduje oparcie w art. 24 § 1 kc, w myśl którego ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Dla osiągnięcia skutku postulowanego w przywołanej normie nie ma znaczenia, kto zamieści ogłoszenie zawierające przeprosiny, istotne jest to, by treść ogłoszenia dotarła do właściwego kręgu odbiorców.

Uwzględniając powyższe, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, co skutkowało oddaleniem zażalenia z mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. Dodatkowo jedynie zatem wskazać należy, że Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 28 czerwca 2006 r. (III CZP 23/06). W przywołanej uchwale Sąd ten również wskazał, że obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c. natomiast sąd, jako organ egzekucyjny, jest związany wnioskiem wierzyciela co do wskazanego sposobu egzekucji.

 

Podsumowanie

Żadne filozofie lokowania wniosku wierzyciela i sentencji wyroku I C 1062/08 jako czynność osobista nie pomogą, bo nie jest to czynność artysty malarza, dotycząca praw autorskich, czy też obowiązek wejścia do czyjegoś domu, tylko czynność prosta, którą za dłużnika może wykonać każda osoba.

W odniesieniu do przedmiotowego świadczenia zawsze właściwy jest tylko jeden sposób egzekucji i on powinien zostać wskazany we wniosku wierzyciela, jest nim czynność zastępowalna podlegająca egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c. Związanie sądu wnioskiem wierzyciela oznacza tyle, że wierzyciel ponosi odpowiedzialność osobistą za treść wniosku, sąd nie może z urzędu zmieniać trybu egzekucji. Jeżeli przywoła właściwy środek egzekucyjny, to sąd zmaterializuje roszczenie, jeżeli natomiast poda niewłaściwy sposób, czynność niezastępowalną w trybie art. 1050 k.p.c., to sąd będzie zmuszony oddalić taki wniosek.

 

 

Ad. Pyt. 4

Zadaniem sędziego jest rozstrzyganie spraw należące do właściwości sądów i trybunałów na zasadach niezawisłości i bezstronności w sprawach: karnych, cywilnych, rodzinnych i  majątkowych.

Do sędziego należy jedno z najważniejszych żądań stanowionych przed organami prawa, jest on odpowiedzialny za nadzór penitencjarny.

Art. 82. Obowiązki sędziego w zakresie postępowania

Dz.U.2016.0.2062 t.j. – Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych

• 1. Sędzia jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem sędziowskim.
• 2. Sędzia powinien w służbie i poza służbą strzec powagi stanowiska sędziego i unikać wszystkiego, co mogłoby przynieść ujmę godności sędziego lub osłabiać zaufanie do jego bezstronności.
• 3. (uchylony)

Rola i zadania sędziego w rozpoznawaniu spraw cywilnych

Sąd jest organem państwa w zakresie wymiaru sprawiedliwości, a sędzia jest organem sądu zostaje powołany na to stanowisko państwowe dla pełnienia zawodowo funkcji rozpoznawania spraw. Polega to na uczestniczeniu w postępowaniu sądowym i dokonywaniu przewidzianych w nim czynności przy zachowaniu szczególnej formy procesowej.

Sprawy cywilne, wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, tj. stosunków społecznych unormowanych przepisami prawa cywilnego (także prawa rodzinnego i opiekuńczego, prawa pracy i ubezpieczeń społecznych oraz innymi jeszcze aktami ustawodawczymi), rozpoznawane są przede wszystkim przez sądy powszechne – rejonowe, wojewódzkie i apelacyjne w postępowaniu unormowanym prawem procesowym cywilnym (art. 1 i 2 k.p.c., art. 2 u.s.p.).

Nie istnieje prawne wyodrębnienie „sądu cywilnego”, natomiast w wewnętrznej organizacji sądu rozróżnia się wydziały dla rozpoznawania spraw cywilnych (sądy rodzinne, sądy pracy, sądy gospodarcze), a w ramach tzw. podziału czynności sędziów przydzielane są poszczególnym sędziom do rozpoznania sprawy cywilne. Pod ogólną przy tym nazwą „sędzia” rozumie się także sędziego wykonującego w konkretnej sprawie funkcję procesową przewodniczącego posiedzenia, jak i sędziów wykonujących w sądach funkcje administracyjne – zajmujących stanowiska kierownicze prezesów, wiceprezesów i przewodniczących wydziałów, a także wizytatorów i kierowników szkolenia w sądach wojewódzkich.

Do podstawowych ogólnych obowiązków sędziego należy przestrzeganie zasad praworządności i bezstronne wymierzanie sprawiedliwości (art. 56 i 1 u.s.p.). Symbolem tych zasad jest ślepa bogini Temida, trzymająca w jednej ręce wagę, na której odmierza prawo, w drugiej zaś miecz, którym je utwierdza. O obliczu i jakości wymiaru sprawiedliwości realizującego

ideę praworządności – rozumianą jako równość w postępowaniu sądowym – decydują przede wszystkim sędziowie, ich wysoki poziom moralny i intelektualny. Sędzia powinien stale podtrzymywać przekonanie społeczeństwa o swojej bezstronności, nie wolno mu zachowywać się w jakikolwiek sposób, który by to przekonanie mógł osłabiać (art. 64 § 1 i 2 u.s.p.) powinien przy tym w całej swojej działalności kierować się przede wszystkim dbałością o umacnianie poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego (§ 2 reg.).

Zgodnie z zasadą udziału czynnika społecznego w wymiarze sprawiedliwości, w rozpoznawaniu spraw cywilnych przez sądy pierwszej instancji obok sędziów zawodowych – biorą udział ławnicy. Nie mogą oni jednak przewodniczyć rozprawie i naradzie. Możliwe jest przy tym rozpoznanie większości spraw w sądzie rejonowym bez udziału ławników, a więc jednoosobowo przez sędziego zawodowego oraz rozpoznanie każdej sprawy w sądzie pierwszej instancji przez skład trzech sędziów zawodowych. Podczas wykonywania swych obowiązków w sądzie ławnicy mają z sędziami równe prawa i obowiązki (art. 143 u.s.p.).

Art. 6. Zasada ekonomiki postępowania

Dz.U.2016.0.1822 t.j. – Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego

• 1. Sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania i dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy.
• 2. Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.

Art. 5. Nadużycie prawa podmiotowego

Dz.U.2017.0.459 t.j. – Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny

Nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Art. 40. Zasada zakazu tortur

Dz.U.1997.78.483 – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.

Nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu. Zakazuje się stosowania kar cielesnych.

 

Rzeczywistość

Wyłożę jak otrzymam wnioski wierzyciela (których mi w postępowaniu nie udostępniono i nie proszono o zajęcie stanowiska) o przymuszenie mnie do poświadczenia nieprawdy rozpatrywane gestapowsko w postępowaniu I Co 3259/08.

/…/

c.d.n.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19