Zawiadomienie o przestępstwie Prezesa Sądu Okręgowego

Jelenia Góra, dnia 12 czerwca 2017 r.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”

58-506 Jelenia Góra

ul. Działkowicza 19

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze

I Wydział Cywilny

Sygn. akt I C 257/17

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych zażalenia, uprzejmie informuję, co następuje.

Zażalenie w sprawie I C 257/17 proszę sobie darować. Wniosłem w dniu 16 maja 2017 r. 30 zł podstawowej opłaty sądowej od pozwu cywilnego przeciwko Prezesowi Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze.

Wnoszę o:

Stwierdzenie zaniechania przez Prezesa Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze udzielenia informacji publicznej i prawnej, mającej istotne znaczenie w sprawie egzekucyjnej I Co 441/16, czy czynność wymieniona w pkt. I wyroku z dnia 3 września 2008 r. w sprawie I C 1062/08 jest w myśl przepisów prawa i uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06 czynnością zastępowalną, czy niezastępowalną?
Zobowiązanie Prezesa Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze do udzielenia przedmiotowej odpowiedzi i zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania oraz symbolicznych kosztów zadośćuczynienia w wysokości 100 zł.

Uzasadnienie

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06

Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c.

W końcu nie można zapominać, że art. 1050 k.p.c., dopuszczający stosowanie przymusu osobistego (bezpośredniego), jest we współczesnym systemie prawa egzekucyjnego reliktem. W związku z tym w każdej sytuacji, w której jest to możliwe, a szczególnie wtedy, gdy żąda tego wierzyciel, należy z tego sposobu egzekucji rezygnować. Wykładnia przepisów o egzekucji świadczeń niepieniężnych powinna zatem zmierzać w kierunku art. 1047 i 1049 k.p.c., zawierających bardziej nowoczesne rozwiązania; korzystanie z art. 1050 k.p.c. należy zastrzec szczególnym wypadkom i traktować jako ostateczność.

Wierzyciel nie ma możliwości wyboru sposobu egzekucji, w odniesieniu bowiem do konkretnego świadczenia w zasadzie zawsze właściwy jest tylko jeden sposób egzekucji i on powinien zostać wskazany we wniosku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88, OSNCP 1991, nr 1, poz. 11).

http://prawo.money.pl/orzecznictwo/sad-najwyzszy/uchwala;sn;izba;cywilna,ic,iii,czp,23,06,7353,orzeczenie.html

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88

Jeżeli sąd jako organ egzekucyjny, po rozpoznaniu sprawy na skutek wniosku wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji w celu wykonania czynności objętej tytułem wykonawczym, dojdzie do przekonania, że zasadna jest egzekucja z innej podstawy prawnej, niż tego żądał wierzyciel, to tenże sąd stosuje środki przymuszające przewidziane we właściwym przepisie, bez względu na treść wniosku wierzyciela.

http://prawo.legeo.pl/prawo/iii-crn-429-88/

Czynności zastępowalne to:

a) prace w gospodarstwie rolnym,
b) wybudowanie domu,
c) wykonanie prac tynkarskich,
d) usunięcie skutków naruszenia dóbr osobistych, polegające na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia (uchwała SN z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06, OSNC 2007, z. 1, poz. 11).

Art. 1049 k.p.c. znajdzie zastosowanie wtedy, gdy w tytule egzekucyjnym nie postanowiono, iż w razie niewykonania przez dłużnika w wyznaczonym terminie określonej czynności, wierzyciel będzie umocowany do wykonania tej czynności na koszt dłużnika (W. Kowalski, glosa do uchwały SN z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06, PPE 2007, nr 4, s. 93)

http://www.podatki.abc.com.pl/czytaj/-/artykul/wykonanie-czynnosci-na-koszt-dluznika

Art. 1050. Czynności, które mogą być wykonane tylko przez dłużnika

Dz.U.2016.0.1822 t.j. – Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego

1. Jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie wykonał.
2. Jeżeli wykonanie czynności wymaga wydatków pieniężnych lub dostarczenia materiałów, a obowiązek dostarczenia ich ciąży na wierzycielu, sąd przystąpi do egzekucji w myśl paragrafu poprzedzającego dopiero po wykazaniu przez wierzyciela, że dokonał czynności, od których zależy obowiązek dłużnika, chyba że tytuł egzekucyjny zawiera w tym względzie inne zarządzenie.
3. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nałoży na dłużnika grzywnę i jednocześnie wyznaczy nowy termin do wykonania czynności, z zagrożeniem surowszą grzywną.

Jeżeli sąd uzna, że przedmiotowa czynność podlega egzekucji według zasad określonych w art. 1050 k.p.c., to musi wykazać logicznie i prawnie, dlaczego tej prostej czynności inna osoba wykonać za niego nie może.

Sąd orzeka w oparciu o trzy rzeczy: dowody, przepisy i sumienie. Niezależnie od tego czy jest to zagadnienie publiczne, to mi jako człowiekowi, jako podmiotowi, sąd musi podać podstawę prawną mówiącą o oczywistości sytuacji, wykazując równość wszystkich wobec prawa. Nakazuje to sędziom prawo procesowe, etyka i zwykła przyzwoitość. Tylko gangster może orzekać na widzi mi się, bez ustalenia materii prawnej. Jeżeli nie uzyskam jednoznacznej odpowiedzi na postawione pytanie, to sąd podważy swoją godność i autorytet, przyczyni się z pewnością do uznania przesłanek nieważności postępowania egzekucyjnego I Co 441/16 z art. 379 pkt. 5) k.p.c. oraz stwierdzenia przestępstwa uporczywego nękania z art. 190a k.k.

Tryb egzekucji środków niepieniężnych, polegający na złożeniu przez dłużnika „sądowych przeprosin” w mediach publicznych, jest tylko jeden. Nie jest to sprawa zależna, swobodna, a już na pewno nie alternatywna, polemiczna, czy uznaniowa. Nie chodzi tu o wykładnię prawa, czy pytanie retoryczne, tylko o żelazne zasady, którymi musi kierować się sędzia. Sędzia jest osobą publiczną. Ma służyć społeczeństwu i legitymizować swoje decyzje. Zwłaszcza, gdy mają znaczenie prawne i istotne życiowo. Sprawiedliwość jest dla ludzi, a nie ludzie dla sprawiedliwości. Jeżeli czynność wymieniona w pkt. I wyroku w/s I C 1062/08 jest czynnością niezastępowalną, to żądam podania podstawy prawnej tak to kwalifikującej. Podstawą prawną do wykonania czynności „sądowych przeprosin” jest powszechny, właściwy przepis prawny, jednakowo obowiązujący w całej Polsce i zgodnie z art. 32 Konstytucji – zasadą równości obywatela wobec prawa, należy go wskazać i stosować. Jeżeli ma się odmienne zdanie, to należy wskazać i udowodnić wypadek szczególny (art. 3, 5, 6 k.p.c.). Sprawa ta, upokarzanie, obstrukcja, bezczynność, irracjonalna przewlekłość, jest i będzie publiczną. Na tym ucierpi nie tylko wierzyciel, ale także autorytet państwa (władzy sądowniczej). Skrótowa, chronologiczna analiza uporczywego nękania w sprawie I Co 441/16, ma na dzień dzisiejszy 170 stron.

http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/2016/11/16/poklosie-niczego/

Art. 66. ślubowanie sędziego

Dz.U.2016.0.2062 t.j. – Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych

Przy powołaniu sędzia składa ślubowanie wobec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej według następującej roty: “Ślubuję uroczyście jako sędzia sądu powszechnego służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa, bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości.“; składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: “Tak mi dopomóż Bóg”.

Art. 2. Zasada demokratycznego państwa prawnego