Godność ludzka, Polityka, Prawa człowieka, Prawo

Prokurator na zlecenie – dobra zmiana

Dodaj komentarz

Prokurator na zlecenie – dobra zmiana

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Anna Surowiak, dopuszcza się przestępstw pomówienia, znieważenia, naruszenia dóbr osobistych, poświadczenia nieprawdy, nadużycia władzy, fałszywego oskarżenia i kradzieży.

Dotyczy to postępowania PR 3 Ds. 359.2017.D, w którym z obrazą prawa procesowego imputuje Grzegorzowi Niedźwieckiemu chorobę psychiczną, prawomocne skazanie i znieważenie z art. 226 § 1 k.k., poprzez wysłanie drogą elektroniczną w dniu 1 grudnia 2017 r. o godz. 20:38 negatywnej wiadomości do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze. Uważa, że jest nieomylna i nie podlega kontroli.

Znieważonym miał się poczuć ówczesny Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze Wojciech Damaszko, którego odwołał Minister Sprawiedliwości Zbigniew Ziobro, w związku z niesprawnym funkcjonowaniem tegoż sądu.

Po pierwsze, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego P 3/06 i uchwałą Sądu Najwyższego I KZP 8/12, pozostawia się poza zakresem ochrony art. 226 § 1 KK tych wszystkich wydarzeń, które mają miejsce poza czasem wykonywania obowiązków i bez związku z nimi. W takich sytuacjach funkcjonariusz – w razie znieważenia go – ma takie same możliwości prawne, jak każdy inny obywatel, może zatem wnieść prywatny akt oskarżenia o przestępstwo z art. 216 KK.

Nie ma tu znaczenia polemika na temat publicznego, czy niepublicznego znieważenia, warunkiem fundamentalnym odpowiedzialności karnej z urzędu, jest dokonanie czynu jednocześnie podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Inaczej mówiąc, na przedmiotowej służbie.

Kwestia publicznego i niepublicznego znieważenia, to zagadnienie wtórne. To problem organów nie ustanowienia jednoznacznej wykładni. To przekomarzanie się Trybunału Konstytucyjnego i Rzecznika Praw Obywatelskich z Sądem Najwyższym. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. TK i RPO liberalizują odpowiedzialność karną, zarzucając niezgodność z konstytucją szeroko i alternatywnie pojętego znieważenia, a SN uznał fakt obowiązku dokonania czynu podczas służby, ale nie koniecznie w miejscu pracy. Chodzi o znieważenie niepubliczne, a dokonane np. podczas przeszukania mieszkania przez policję. Ważne jest, żeby policjant był w mundurze i dokonywał czynności oględzin, patrolu, czy interwencji.

I tu wyklucza się odpowiedzialność Grzegorza Niedźwieckiego z art. 226 § 1 k.k., ponieważ wysłanie maila nastąpiło nie na rozprawie sądowej i nie w czasie pracy sędziego, tylko o godz. 20:38. Wiadomość odebrał pracownik sekretariatu sądu, a sędzia jeśli nawet odczytał ją w sądzie, to nie na wokandzie, zwłaszcza w konfrontacji z Grzegorzem Niedźwieckim. Poczynił to w przerwie między rozprawami, czyli nie miał nałożonego na kołnierz togi łańcucha z wizerunkiem orła ustalonym dla godła. Jeśli odebrał maila na cudzej rozprawie, to naruszył powagę sądu.

Wysłanie negatywnego maila nie podlega praktycznie żadnej odpowiedzialności karnej, a już na pewno nie tej najbardziej radykalnej. Jeśli już, to negatywne opinie porównawcze, mogą być podciągnięte pod odpowiedzialność karną za czyn z art.,. 212 § 1 k.k., czyli zniesławienie podlegające grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

https://prawo.money.pl/orzecznictwo/sad-najwyzszy/postanowienie;sn;izba;karna,ik,iii,kk,234,07,8522,orzeczenie.html

Nie może być podciągnięte pod § 2 przytoczonego przepisu, ponieważ email nie jest środkiem masowego komunikowania. Nie może być nawet podciągnięte pod § 1, bo wąski zakres wiadomości nie jest zniewagą publiczną. I tu sobie Sąd Najwyższy strzelił gola do własnej bramki.

Wysłanie pocztą elektroniczną wiadomości do Sądu Okręgowego, pomijając powody, przesłanki, nie podlega żadnej odpowiedzialności karnej. Sędzia Wojciech Damaszko nie może nawet złożyć prywatnego aktu oskarżenia o pomówienie, ponieważ Grzegorz Niedźwiecki już go przeprosił. Sprawa jest nieaktualna.

Pani prokurator przekracza swoje uprawnienia, kombinując jak koń pod górę, żeby zawyżyć zakres odpowiedzialności i mieć podstawy do inwigilacji komputera, zabrać narzędzie obrony i zrobić jeszcze z kogoś wariata. Niestety, kabaret ten nie wiąże się z karą bezwzględnego pozbawienia wolności i przymusem obserwacji, spowiedzi.

Jeśli bezprawnym cudem, zostanie stworzony akt oskarżenia i nie umorzą postępowania wobec faktu błędnej kwalifikacji prawnej czynu oraz znamion czynu zabronionego, to Grzegorz Niedźwiecki powoła na świadka Ministra Sprawiedliwości Zbigniewa Ziobro, żeby przedstawił dowody niesprawnego działania Wojciecha Damaszko, będące podstawą jego odwołania.

Dostarczy też m.in. właściwy dowód rzeczowy w sprawie (prywatny komputer), żeby pani prokurator odpowiedziała za naruszenie dóbr osobistych związku stowarzyszeń Trybunał Narodowy, KRS 0000686478, który nie ma nic wspólnego z zarzucanym czynem, a nie może wobec faktu przekory Anny Surowiak, prowadzić działalności społecznej na rzecz obywateli.

Żądam, wzorem Prokuratury Rejonowej w Świdnicy (PR 3 Ds. 158.2016), umorzenia postępowania wobec braku ustawowych znamion czynu zabronionego oraz braku interesu społecznego w objęciu ściganiem czynu ściganego z oskarżenia prywatnego i co najmniej odsunięcia od tych spraw politycznej prokurator Anny Surowiak.

Jelenia Góra, dnia 8 lipca 2018 r.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”, ul. Działkowicza 19, 58-506 Jelenia Góra

Godność ludzka, Polityka, Prawa człowieka, Prawo

Anna Surowiak – kim jest?

Dodaj komentarz

Oskarżam funkcjonariuszy jeleniogórskich o przestępstwa

Muszą się teraz obronić

 

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze

 

Zarzuty / żądanie

Zarzucam funkcjonariuszom obrazę prawa procesowego zarówno prawa karnego jak i prawa cywilnego

 

W postępowaniu karnym PR 3 Ds. 359.2017.D polityczna prokurator Anna Surowiak stosuje błędną kwalifikację prawną czynu rzekomego znieważenia osoby Wojciecha Damaszko podczas i w związku, tj. art. 226 § 1 k.k., zamiast za pomocą środków masowego komunikowania, tj. art. 216 § 2 k.k. (wysłanie publicznie maila).

Popełnia umyślną obrazę prawa procesowego dlatego, żeby prowadzić postępowanie z urzędu i podnieść rangę „przestępstwa” i imputować podejrzanemu chorobę psychiczną (co i tak nie kwalifikuje się na badania i pozbawienie wolności). Chcą (wyjątkowo) zmusić podejrzanego do prowadzenia postępowań za pomocą adwokata z urzędu, aby mataczył i nie dopuścił do wykazania błędnej kwalifikacji prawnej egzekucji, uporczywego nękania, przewlekłości postępowania, wymuszeń rozbójniczych, poświadczenie nieprawdy, etc. Żeby pozbawił poszkodowanego sprowadzeniem sprawy na ślepy tor (pomyłką, czy przegapieniem) realnego prawa do obrony. Temu służy również bezpodstawna kradzież komputera organizacji pozarządowej.

 

W postępowaniu cywilnym sędziowie, nie tylko obu jeleniogórskich instancji, stosują i akceptują błąd subsumcji w postępowaniu egzekucyjnym I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16), błędną kwalifikację prawną wykonania egzekucji czynności zastępowalnej (w trybie art. 1050 k.p.c. zamiast w trybie art. 1049 k.p.c.), naruszają obowiązujący porządek prawny, zasady współżycia społecznego oraz zasadę swobodnej oceny dowodów.

Popełniają umyślną obrazę prawa procesowego dlatego, żeby nie wzruszyć wadliwych orzeczeń I Co 3259/08, II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 14/18, etc. Nie szanują prawa procesowego, obowiązku przestrzegania prawa, wyjaśnienia wszystkich okoliczności mających istotny związek z rozstrzygnięciem wyżej wskazanych postępowań, popełniają nadużycie prawa podmiotowego, naruszają normy wynikające wprost z najwyższego prawa, czyli konstytucji:

  • Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej ( 2 konst.). Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej (art. 83 konst.). Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania (art. 42 konst.). Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (art. 7 konst.). Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne (art. 32 konst.).

Sąd orzeka w oparciu o trzy rzeczy: dowody, przepisy i sumienie. Oświadczam, że wykonam zobowiązanie tytułu wykonawczego I C 1062/08, ale we właściwym trybie (art. 1049 k.p.c.). Dysponując orzeczeniami (SN III CZP 23/06, SO Elbląg I Cz 94/13), mam prawo twierdzić, że sąd popełnił błąd subsumcji (patrz etapy stosowania prawa). Dopóki sąd nie wskaże wykładni prawa formułującej odmienną podstawę prawną, nie podważy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., się nie obroni, dopóty orzeczenia będą wadliwe, nieważne z mocy prawa.

Żądam wskazania jaka wykładnia prawa uprawnia sędziów do stosowania art. 1050 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym I Co 441/16?

I nie ma tu znaczenia, że idiotyzmy (II Cz 233/17, II Cz 675/17) są prawomocne, jest zawsze droga do wznowienia postępowań, do reasumpcji. Jest to istotne również z tego punktu widzenia, że zagadnienie to jest niezbędne do merytorycznego wyjaśnienia odpowiedzialnych za niepodważalną przewlekłość postępowania egzekucyjnego (związek przyczynowo-skutkowy). Bez rozstrzygnięcia tych wątpliwości, żadne postępowanie nie będzie rzetelne i wyczerpujące, a prawo do obrony przysługuje mi na każdym etapie postępowania. Ja udowodniłem, że świadczenie niepieniężne tytułu wykonawczego I C 1062/08 jest czynnością zastępowalną (SN III CZP 23/06) i wniosek wierzyciela z dnia10 listopada 2008 r. należało oddalić (SR Ostróda I Co 2801/12), ponieważ nie zasługiwał na uwzględnienie. Dopóki Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze nie wskaże sformułowaną w wyniku wykładni normę prawną, to podważającą lub nie naprawi błędów, dopóty zarzuty będą rozstrzygnięte, a orzeczenia nieważne z mocy prawa.

http://grzegorz-niedzwiecki.hexcom.net/2016/11/16/poklosie-niczego/

 

W załączeniu:

  • Obraza prawa procesowego – przypisy

 

Jelenia Góra, dnia 29 czerwca 2018 r.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19

 

Obraza prawa procesowego

https://www.i-kancelaria.pl/…/apelacja-w-prawie-karnym-zarzut-obrazy-prawa-proces…

 

Art. 434. Zakaz orzekania przez sąd odwoławczy na niekorzyść oskarżonego

  • 1. Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie:

1) wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy, oraz

2) w granicach zaskarżenia, chyba że ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia, oraz

3) w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym, chyba że środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od podniesionych zarzutów.

  • 2. Środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego może spowodować orzeczenie także na korzyść oskarżonego, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 440 rażąca niesprawiedliwość orzeczenia lub art. 455 poprawa błędnej kwalifikacji prawnej przez sąd odwoławczy.
  • 3. (uchylony)
  • 4. W przypadku skazania z zastosowaniem art. 60 nadzwyczajne złagodzenie kary § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 nadzwyczajne złagodzenie kary § 3 Kodeksu karnego skarbowego sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego, i to niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, także wówczas, jeżeli środek odwoławczy wniesiono wyłącznie na korzyść oskarżonego, który po wydaniu wyroku odwołał lub w istotny sposób zmienił swoje wyjaśnienia lub zeznania. Nie dotyczy to jednak przypadku zasadnego podniesienia zarzutu obrazy prawa materialnego lub stwierdzenia przez sąd odwoławczy okoliczności uzasadniających uchylenie orzeczenia, określonych w art. 439 bezwzględne przyczyny odwoławcze § 1.
  • 5. (uchylony)

Art. 2. Cele postępowania karnego

  • 1. Przepisy niniejszego kodeksu mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego, aby:

1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności;

2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego;

3) zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego przy jednoczesnym poszanowaniu jego godności;

4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.

  • 2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

Art. 3. Zasada udziału społeczeństwa w postępowaniu

W granicach określonych w ustawie postępowanie karne odbywa się z udziałem czynnika społecznego.

Art. 4. Zasada obiektywizmu

Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Art. 5. Zasada domniemania niewinności

  • 1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
  • 2. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Art. 6. Zasada prawa do obrony

Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.

Art. 7. Zasada swobodnej oceny dowodów

Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

 

* * *

 

Naruszenie prawa procesowego i prawa materialnego jako zarzuty w apelacji

http://www.infor.pl/prawo/pozwy/informacje-ogolne/303854,Naruszenie-prawa-procesowego-i-prawa-materialnego-jako-zarzuty-w-apelacji.html

http://kancelariakupczynski.pl/intro.php?display=blog_caly_wpis&blog_id=207

 

Naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przez sąd

https://www.arslege.pl/zasada-swobodnej-oceny-dowodow-przez-sad/k14/a8471/

Art. 233. Zasada swobodnej oceny dowodów przez sąd

  • 1. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
  • 2. Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.

Art. 3. Obowiązki stron i uczestników postępowania

Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Art. 5. Udzielanie przez sąd pouczeń co do czynności procesowych

W razie uzasadnionej potrzeby sąd może udzielić stronom i uczestnikom postępowania występującym w sprawie bez adwokata, radcy prawnego, rzecznika patentowego lub radcy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej niezbędnych pouczeń co do czynności procesowych.

Art. 6. Zasada szybkości postępowania

  • 1. Sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania i dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy.
  • 2. Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.